آمد بهار و کرد جهان مشک بار باز


ای باد مشک بار که آمد بهار باز

از نو بهار من چه خبر می دهد صبا


گو شرح باز ده ز گلستان یار باز

از راه لطف بندگی ای گو ز من ببر


هر گه که می شود به سوی آن دیار باز

در گوش گویدش که به چشمان مست خویش


از ما نسیم زلف معنبر مدار باز

از عقل برکنارم و با عشق در میان


تا کی کشم به کام دلش در کنار باز

گفتم که باز بر سر کاری شود دلم


بیزارم از دلی که نیاید به کار باز

ای دل چه کار با سرم آورده ای دگر


تا خود کجا رسد سر و کارم به یار باز

دوران هجر کی به سرآید که طالعم


افکند در مجاهده انتظار باز

گل وعده داد باز که خواهم جمال داد


در انتظار وعدهٔ اویم ز یار باز

با گل مباز عشق نزاری چو عندلیب


گر عاشقی معاینه با نوک خار باز

خون ریختن قاعده کرده ست چشم او


کی خو کند طبیعت ترک از شکار باز